Марыська чарнаброва, галубка мая, Дзе ж падзелася шчасце і ясна доля твая? Усё прайшло, прайшло, як бы не бывала, Адна страшна горыч у грудзях застала.
Калі за нашу праўду бог нас стаў караці, Ды ў прадвечнага саду вялеў прападаці, То мы прападзем марна, но праўды не кінем, Хутчэй неба і шчасце, як праўду, абмінем...
Бывай здаровы, мужыцкі народзе, Жыві ў шчасці, жыві ў свабодзе, I часам спамяні пра Яську свайго, Што загінуў за праўду для дабра твайго,
А калі слова пяройдзе у дзела, Тады за праўду станавіся смела, Бо адно з праўдай у грамадзе згодна Дажджэш, народзе, старасці свабодна.
Браты мае, мужыкі родныя! 3-пад шыбеніцы маскоўскай прыходзіць мне да вас пісаці і можа раз астатні. Горка пакінуць зямельку родную і цябе, дарагі мой народзе. Грудзі застогнуць, забаліць сэрца, но не жаль згінуць за твакз праўду, « Прымі, народзе, па шчырасці маё слова, прадсмяротнае, бо яно як бы з таго свету, толькі для дабра твайго напісана. Няма, браткі, болыпага шчасця на гэтым свеце, як калі чалавеку галаве мае розум і навуку... Но як дзень з ночай не ходзіць разам, так не ідзе разам навука праўдзіва з няволяй... Для таго то, народзе, як толькі калі пачуеш, што браты твае з-пад Варшавы б'юцца за праўду і свабоду, тады і ты не аставайся ззаду, ног ухапіўшы за што зможаш, за касу, сякеру, і цэлай грамадой ідзі ваяваці за сваё чалавечае і на-роднае права, за сваю веру, за сваю зямлю родную. Бо я табе з-пад шыбеніцы кажу, народзе, што тады толькі зажы- веш шчасліва... |